Han såg seg sjølv i butikkvindauget. Håret krusa seg brunt og tjukt og vått på hove hans. Regndråpar rant sakte nedover andletet, nokon rant frå auga og var visst ikkje regndråpar likevel. Den svarte skinnjakka var slitt, lammeullsskjerfet var gulna, jeansane fulle av hol og Converse-skoa like så. Og alt var gjennomtrekt av vatn.
Så stereotypisk med skinnjakke og Converse, tenkte han. Det er det eg er. Eg er ikkje meir enn ein stereotyp frå ein kva slags som helst roman, som surrar rundt i regnet nedsenka i tunge tankar, og full av svarte hol i djupet av sjela.
- Du er meg ein nydeleg plante, nynna han stilt.
Viss han skulle sjå på seg sjølv utan spegel, såg han ein formlaus klump av svart materie, eller kanskje sølvskimrande, alt etter kva humøret hans bestemte seg for. Nokon gonger såg han ei djupt, kaldt fjellvatn, einsamt på toppen av verdas høgaste fjell, så kaldt at det botnfraus vinterstid og låg dekt av isflak hist og her på sommaren. Her kom det aldri folk og bada seg i det klåre, djupe vatnet, nei.
Men kanskje aller oftast såg han ein eld som klamra seg fast og prøvde å brenne på tjukke, våte vedkubbar. Desse vedkubbane tørka aldri, han syntes mest dei blei våtare og våtare somme stunder.
- Regn er så poetisk, sa han ut i lufta.
- Ein blir reint poetisk sjølv av regn.
Så snufsa han, og freista tørke både tårar og regnvatn ut or andletet. Best å la vær å bli sjuk.
Han var i nærheta av byparken no, og fekk auge på den då han runda hjørnet på ei murbygning. Dei tunge eikekronene dryppa tungt av regn når ein liten bris ruska litt i dei. Resolutt gjekk han og sette seg på ein benk rett under den største eika. Til helvete med helsa likevel, tenkte han.
Fram frå under jakka fiska han eit smykke. Anhenget var ein trippelmåne; nymåne, fullmåne og nemåne linja opp ved sida av kvarandre. Eit symbol på den paganistiske Gudinna, sjølve livskjelda. Dei tre månane symboliserte byrjinga og det reine, modninga og kjærleik, og endinga og visdom. Dei tre sidene av Gudinna: Jomfru, Moder og Volve.
Eit minne etter mor hans, som hadde praktisert heksekunsten aktivt. Han huska at ho ofte klaga på kor vanskeleg det var somme tider å være moderne heks, og måtte smile av bildane som viste seg i hovudet.
Sjølv hadde han berre tatt med seg trua på månen som eit symbol på livsfasane og reinkarnasjon. Og så klart kommunikasjonen med naturen rundt seg, det var noko han hadde i blodet.
Som alltid blei desse minna følgt av dei mindre gode, som den dagen då faren hadde reist frå dei med orda: ”Forbanna vera dykk begge to, heks og hekseyngel!” Mora hadde prøvd å feie det av med eit halvgodt smil utan å lykkast, og sjølv hadde han vore akkurat gammal nok til å forstå tydinga av orda.
”Michael,” hadde ho sagt. ”Michael, guten min, du skal ikkje bry deg om far din, for han er eit av dei menneska som ikkje har det så bra med seg sjølv. Men du og eg,” sa ho – ”vi veit kva livet er, og kva alt i det har av verdi.” Hennar ustanselege motto: Alt i verda har lik verdi, og den verdien er stor.
Og så den dagen ho hadde døydd, av noko så trivielt som ein sportsbil i alt for stor fart. Om sant skulle seiast, så hadde vel ikkje sjåføren vore heilt sober heller. Michael hadde vore så forbanna, noko han framleis var. Som om å bli påkjørt av ein fyllik i sportsbil var ein død verdig ei andregrads heks i moderne tid! Og mora hans.
Nett som han satt og blei fylt av mørke, braut solstrålar fram gjennom den jerngråe himmelen. Regndråpane blei på sekundar omdanna til tusen små glitrande prisme, og han kjende den velkjende kriblinga av liv i seg. Noko så vakkert var nok til å sette litt mot i einkvan som helst.
Eg er kanskje ein typisk romanfigur, men ved alt i heile Verda, det er ikkje berre for jævlig bestandig.
Michael kjende elden blusse opp ein smule. Minna var akkurat det dei var: Minner. Haldepunkta hans no var han sjølv og livet. Ingenting å tapa og alt å vinna. Heimlaus eller ikkje, han måtte ta seg saman.
I same augneblink som han tenkte desse tankane, visste han med seg sjølv at han kom til å lande i gjørma med eit kjempeplask om ei stund, men han visste og at denne augneblinken var ekte og hardt tiltrengd.
Regnet sildra nedetter nakken og ryggen hans mens han gjekk gjennom parken og ut i gatene igjen. Det var ikkje mange bilane å sjå, seint som det var. Han stakk hendene djupt ned i lommane, og kvapp til.
Det han sto og fingra med i lomma på skinnjakka si var ein ru papirbete, og viss han ikkje tok absurd feil, var det ikkje einkvan papirbete. Han torde mest ikkje sjekke. Men jo: Papirbeten han hadde i lomma var blå og påprinta eit total og to nullar. Korleis hadde han kunna gløyme den! Korleis hadde nokon kunna miste den, kunne han vel også spørje. Men han håpa det var nokon som hadde råd til å miste den.
Tankar tok til å formast i hovudet hans, bildar. Eit vatn, ei hytte, ein nøkkel under ei trappehelle. Den hytta og den nøkkelen og den trappehella som ingen hadde visst at mora eigde. Var han uheldig, hadde nokon tatt hand om den på dei siste tolv åra. Men ikkje hadde den innlagt vatn eller strøm eller noko anna som bedde om betaling av rekninger. Bussbilletten var dyr, og han ville nok bli nøydt å gå ein bete. Ein god bete, faktisk. Men kva hadde han å tapa? Han fekk seg i alle fall ein fantastisk trimtur tilbake til byen igjen om ikkje anna.
Før han rakk og ombestemma seg, sette han kursen mot nærmaste bussterminal. Ei moglegheit han berre hadde drømt om på diverse tilfeldige overnattingsplassar hadde nesten slått han av føtene.
- No er eg meir romanfigur enn nokon sinne, mumla han.
- Ingen, og eg gjentar, ingen får vel ting så tilrettelagt for seg som dette.
Kjensla av at dette måtte vera for godt til å vera sant ville ikkje sleppe taket, men han nekta å høyre på den. Tvil var ein luksusting han ikkje kunne unna seg nett no.
Bussterminalen låg blåmala i enden av gata. Materien var i ferd med å gå over til glitrande kvitt, og isen gjekk av vatnet.
Plutselig høyrte han ein lyd bak seg som umuleg kunne høyra heime nokon stad. Først eit smell som fikk glasa i butikkvindauga til å klirre, og dernest, ei hulking så sår som om sjølve hjartet skulle breste.
Michael kjende det som om all isen i heile verda kom dettande ned over fjellvatnet han såg i sitt indre. Han fraus fast på fortauet.
Ikkje snu deg, ikkje snu deg! ropte det inni han, men han hadde inga kontroll over si eiga vilje, og sakte som evigheita tok han bete for bete innover seg scenarioet lenger oppe i gata.
Ein grøn kabriolet forsvann rundt eit hjørne. Midt i vegen, like ved sida av eit lysande gangfelt, låg ei kvinne. Andletet hennar var utan trekk, og ein enorm bloddam på asfalten fekk stripene i gangfeltet til å lyse enda meir. Kroppen hennar var vridd i fleire forskjellige vinklar som ikkje er naturleg for ein kropp.
Strødd utover heile gata låg appelsinar, mjølkekartongar, eit Donald-blad, ein kål og nokre krydderglas, og Michael fraus heilt innerst i margen. Han kjende det mest som om frostrøyken måtte stå av han.
For akkurat nedafor kanten av fortauet, sto ein gut som kunne vere rundt fem eller seks år, og gret så skjerande at einkvan måtte kjenne seg dødsdømt og utan håp om framtid. Og det var det Michael gjorde nett no. Viss historia skulle gjenta seg på denne måten for all framtid, kva i helvete var det då å leva for?
Men så dukka ei velkjend stemme frå ein barndom langt borte opp i hove hans: ”Michael, no skal eg fortelje deg om månen. Vi plar ofte sjå månen som eit symbol på Gudinna, og på livet. Nymånen er det nye, reine og sterke, det som veks. Fullmånen er det som er fruktbart, det som står på høgda, og som elskar. Månen i ne er symbolet på noko vist og noko som ender. Og heile månesyklusen er eit framifrå eksempel på at noko blir til, når ein topp, og forsvinner igjen. Og nettopp dette er det som er så viktig å forstå: Ein forsvinn, for så å kome tilbake. Noko døyr, og ein står på terskelen til noko nytt, kor ein hiv frå seg det som stoppar ein, og tar med seg det ein har vokse på.”
Og Michael såg på den morlause guten ved fortauet, og kjende at elden åt grådig av veden.
